音(yin)樂(le)是調和人心(xin)(xin)的(de)法則,過去(qu)在(zai)、未來三世變化的(de)樞機,世事沉浮(fu)的(de)主使(shi),天地的(de)綱要,乾(qian)坤的(de)方略(lve),人心(xin)(xin)所依靠的(de),圣賢沒有(you)不重視(shi)它的(de),上用來輔(fu)助六合之氣而順理(li)乾(qian)坤,中用來暢通人和而調和人之本性,下用來理(li)順眾生(sheng)心(xin)(xin)性而暢通五氣。現今一(yi)般人認為音(yin)樂(le)可(ke)以帶給自(zi)己(ji)聽覺上的(de)享受,可(ke)以述說當時(shi)的(de)情感,宣泄當時(shi)的(de)情緒。
中(zhong)正和諧的(de)禪(chan)樂(le)卻能帶給(gei)眾生(sheng)心(xin)靈(ling)的(de)享受,使人(ren)(ren)們內(nei)心(xin)歸于(yu)平靜(jing),從而(er)減少人(ren)(ren)們的(de)貪欲,抑制五毒的(de)產生(sheng)而(er)成(cheng)為(wei)善者。禪(chan)樂(le)產生(sheng)于(yu)佛家(jia)修(xiu)(xiu)(xiu)行(xing)(xing)者,最(zui)初的(de)目的(de)是(shi)為(wei)了調和長期修(xiu)(xiu)(xiu)行(xing)(xing)者的(de)疲勞,闡述(shu)修(xiu)(xiu)(xiu)行(xing)(xing)者已達到的(de)境界,通過用中(zhong)正音樂(le)輔助禪(chan)修(xiu)(xiu)(xiu)的(de)這種(zhong)方式,廣(guang)泛向世人(ren)(ren)傳法,調和眾人(ren)(ren)的(de)陰陽五氣。
禪樂(le)的(de)典籍(ji)是(shi)指(zhi)導禪樂(le)師學(xue)習、演奏、教(jiao)學(xue)、創作禪樂(le)的(de)典籍(ji)。
第一類(lei)是(shi)樂理(li)部(bu),這(zhe)部(bu)分(fen)內(nei)容主要論述(shu)樂理(li),內(nei)容涉及處世(shi)之(zhi)道(dao)、修身養性、乃至天(tian)道(dao)人倫、宇宙真理(li),禪樂師們主要通(tong)過這(zhe)部(bu)分(fen)內(nei)容的學習而系(xi)統(tong)性的學習樂師的樂理(li)知識。代(dai)表典籍《靈(ling)韻樂典》。
第二類是心法(fa)部,根據(ju)禪(chan)樂(le)傳承(cheng)而述,這部分(fen)內(nei)容主要學習禪(chan)樂(le)的(de)相關心法(fa),內(nei)容主要按照傳承(cheng)口傳身(shen)教,并(bing)且進(jin)入(ru)這部分(fen)學習的(de)學生,都有比較扎實的(de)基本功(gong)。禪(chan)樂(le)心法(fa)的(de)傳承(cheng)主要有《禪(chan)樂(le)八音》。
第(di)三類是作曲部,這部分內容主要是針對各項音(yin)樂素質都極為優秀的(de)學(xue)生學(xue)習的(de)。代表典籍(ji)有《鳳凰(huang)吟(yin)》。
《憨(han)山(shan)大師醒世歌》
紅塵白浪兩茫茫,忍辱柔(rou)和是妙(miao)方。到處(chu)隨緣(yuan)延歲(sui)月,終(zhong)身安(an)分度(du)時光。
休將自己心(xin)田昧,莫把他人(ren)過(guo)失揚。謹慎(shen)應酬無(wu)懊(ao)惱,耐煩作事好商量。
從(cong)來硬弩弦(xian)先斷(duan),每見鋼(gang)刀口易傷。惹禍(huo)只(zhi)因閑口舌,招愆多(duo)為狠心腸。
是非不(bu)必爭人我,彼此(ci)何須(xu)論(lun)短長(chang)。世事由來多缺陷,幻軀焉得(de)免無常。
吃些虧處原無礙,退(tui)讓三分也不妨,春(chun)日才看楊柳綠,秋風又見菊花(hua)黃(huang)。
榮華終是(shi)三更夢,富貴還同九(jiu)月霜。老病(bing)死生(sheng)誰替得,酸甜苦辣自承(cheng)當。
人從(cong)巧計夸伶俐(li),天(tian)自從(cong)容(rong)定主張(zhang)。讒(chan)曲貪嗔墮地獄,公平正直即天(tian)堂。
麝因香重身(shen)先死,蠶(can)為絲多命早亡。一劑(ji)養神平胃散(san),兩(liang)種(zhong)和(he)氣(qi)二陳湯。
生前(qian)枉(wang)費心千萬(wan),死(si)后(hou)空留手一雙(shuang)。悲(bei)歡(huan)離合朝朝鬧(nao),壽夭窮通(tong)日日忙,
休得爭強來斗勝,百年渾是(shi)戲文場(chang)。頃(qing)刻一聲鑼鼓(gu)歇,不(bu)知何處是(shi)家(jia)鄉。
《少林精神》歌
口述:素喜法師
南拳北腿少林棍,衛國(guo)保寺健自身;
崇禪尚武(wu)少林人,愛國護(hu)教少林魂;
不(bu)爭(zheng)和(he)合少林(lin)心(xin),止惡揚善(shan)少林(lin)根;
以(yi)德服人消貪瞋,后(hou)發制人少林門。
孝順師僧(seng)父母親,守(shou)法持(chi)戒(jie)遵祖訓;
農禪(chan)(chan)立寺為根本,醫禪(chan)(chan)濟世(shi)救窮困(kun);
慈悲為(wei)懷盡(jin)施舍(she),放下名(ming)利不是(shi)貧;
武醫為媒弘佛(fo)法,少林弟(di)子正精神。
少林(lin)禪(chan)院復古風,枯樹(shu)新芽迎(ying)春生(sheng);
直指人心(xin)觀本性(xing),見性(xing)成佛定禪宗;
禪文禪武禪醫生,禪茶(cha)禪食禪農(nong)耕;
禪語禪詩禪公(gong)案,禪書禪畫(hua)禪樂鳴;
禪(chan)慈禪(chan)孝禪(chan)法(fa)通,禪(chan)堂(tang)禪(chan)師禪(chan)寶(bao)經;
皈依三(san)寶(bao)佛法僧,皈依自性(xing)覺正凈;
清規戒(jie)律謹守持,依教奉行渡(du)眾生;
自(zi)力更生勤勞動,依(yi)法依(yi)己證修行(xing);
行住(zhu)坐臥戒定慧,消滅(mie)妄念是大乘;
少林弟子(zi)要牢記,愛國(guo)護教佛法興。
啟子(zi)(即緣(yuan)起):
瑤琴流韻,沁心滌意,斂惱伏憂,音之(zhi)美,甚矣。
瑤琴能(neng)為(wei)如此(ci)雅(ya)樂,其要有(you)四,若非(fei)畢(bi)備,終不能(neng)成。一(yi)者(zhe)、桐梓良材(cai),二者(zhe)、善(shan)工良藝,三(san)者(zhe)、善(shan)藏靈聚,四者(zhe)、樂師善(shan)撫。得之佳琴,擇以良日,知音相伴(ban),乃能(neng)為(wei)音。
翌年(nian),得一(yi)瑤(yao)琴,與友(you)相約,聞音于昆侖,故撰(zhuan)此文,記之。
文曰:
慕昆侖之(zhi)雄(xiong)奇兮,登九層(ceng)之(zhi)巒峰(feng)。
撫紫薇之高閣兮(xi),足云(yun)霓之太宇。
呈瑤(yao)琴于(yu)知音兮,祈善福乎生靈(ling)。
擇(ze)普安之和榮兮,凈靈心(xin)乎與(yu)聽(ting)。
撫瑤琴之暢和兮,賞流韻之華康(kang)。
聞(wen)五音(yin)之(zhi)嵯峨兮,順得失于一泯。
見(jian)本心(xin)之合(he)離兮,悉志道之廣榮。
倀聞(wen)音之少(shao)至兮(xi),慨(kai)迷夢之不覺。
立予善之妙音兮,知來日(ri)之事籌。
仰天地之廣闊兮(xi),遠沉浮之何憂。
孑一身之唯心兮,予緣(yuan)者之祥雍。
音傳四相,樂理六(liu)為。
概陰陽之相佐兮,有長(chang)短之路隴(long)。
誠意實之靈碩兮,待數滿(man)之祥和。
祈(qi)相合之同希兮,奉德就而性光(guang)。