拉面女神,是對長(chang)安大(da)學“青春彩(cai)虹(hong)”雕塑的俗稱,位(wei)于(yu)本部(bu)北院大(da)門,是長(chang)安大(da)學的標志性建筑。
該雕(diao)塑(su)是20世紀70年代(dai)末(mo)80年代(dai)初建造的(de)(de),其名應(ying)為“青春彩虹”,一位美麗(li)的(de)(de)少女伸展雙(shuang)臂,擁抱未來,就像一道美麗(li)的(de)(de)彩虹,也象(xiang)征著長安大學的(de)(de)道路橋梁等優勢專業。
走進長(chang)安大(da)學(xue)本(ben)部(bu)北院大(da)門,就會看見(jian)一個(ge)本(ben)名為(wei)“青春(chun)彩(cai)虹”的雕像,但后(hou)來學(xue)校師生為(wei)稱(cheng)呼便(bian)捷,經常以“拉(la)面(mian)女(nv)神”、“拉(la)面(mian)姑娘”、”拉(la)面(mian)女(nv)郎(lang)“稱(cheng)呼,此(ci)名字(zi)也流(liu)傳甚廣(guang)。直到今天(tian),成(cheng)為(wei)長(chang)安大(da)學(xue)本(ben)部(bu)的標(biao)志性建筑之一。
校(xiao)友(you)陳(chen)澤滿于二零一(yi)零年為拉(la)面女神寫下一(yi)賦,為《拉(la)面女神賦》,其文(wen)曰:
丙戌年申(shen)月始,余學于(yu)西都(dou)長(chang)安。學所長(chang)者有言(yan),長(chang)安之寶,名曰(yue)拉面女神。感曹子建對洛河神女之事,遂作斯賦(fu),其(qi)辭曰(yue):
余嘗學于(yu)西都長(chang)安。初,俟于(yu)渭水三(san)年,不(bu)得見。及至己丑,方(fang)可一睹(du)神容(rong)。行車(che)百里之(zhi)外,遙見兩入天之(zhi)柱(zhu),其上(shang)究其端(duan),不(bu)得見。學之(zhi)長(chang)者(zhe)曰:“此(ci)(ci)為(wei)拉面女神之(zhi)足(zu)。”驚(jing)于(yu)此(ci)(ci),停車(che)佇立,學之(zhi)長(chang)者(zhe)又曰:“今,云多,天氣晴(qing)好者(zhe)可見全貌(mao)。”感(gan)此(ci)(ci)良久,乃前(qian)。
及至十里亭下,小憩,南面已(yi)無他物,螻(lou)蟻皆俯于足(zu)下。遮天蔽日,渾掩乾坤,日月星辰之(zhi)(zhi)不(bu)得見,春(chun)夏秋冬之(zhi)(zhi)不(bu)可陽(yang)。有居者(zhe),曰(yue):“女(nv)神(shen)之(zhi)(zhi)陰,蔭也(ye),雖(sui)無陽(yang)。”學(xue)之(zhi)(zhi)長(chang)者(zhe)曰(yue),“女(nv)神(shen)向陽(yang),此為背。”余又佇足(zu)良(liang)久,乃前(qian)。
及至神(shen)(shen)(shen)女足下,甚寒,行之(zhi)(zhi)南面(mian),竟有(you)時(shi)辰之(zhi)(zhi)半,見(jian)陽(yang)。此處,北(bei)面(mian)便再無(wu)他物。庸庸兮(xi)草木之(zhi)(zhi)繁(fan)茂,灼灼兮(xi)落花之(zhi)(zhi)妖(yao)嬈。吾知之(zhi)(zhi),“女神(shen)(shen)(shen)之(zhi)(zhi)陽(yang),養也,物可(ke)盛。”學之(zhi)(zhi)長者(zhe)曰(yue)(yue),“吾常見(jian)此,每(mei)每(mei)深有(you)感(gan),不(bu)同。”我對曰(yue)(yue),“神(shen)(shen)(shen)女之(zhi)(zhi)事,自(zi)古便有(you),神(shen)(shen)(shen)女之(zhi)(zhi)大,約(yue)后(hou)無(wu)來者(zhe),神(shen)(shen)(shen)女之(zhi)(zhi)容,吾未見(jian),恐驚天下乎?”“然也。”仰(yang)而望,若(ruo)有(you)所(suo)思,乃背對神(shen)(shen)(shen)女,見(jian)終(zhong)南之(zhi)(zhi)山。
次日(ri),甚(shen)早,日(ri)之(zhi)未出,吾已坐于神女腳下。云霧(wu)繚(liao)繞,野(ye)鶴(he)仙渡,桂蘭(lan)芷之(zhi)馥香(xiang),翔(xiang)清流(liu)兮(xi)(xi)彌長。日(ri)之(zhi)出,仙云漸逝,天下瑩光,轉(zhuan)爾流(liu)精。其美,不可(ke)言兮(xi)(xi);其色,不可(ke)描兮(xi)(xi);其聲,不可(ke)樂兮(xi)(xi);其香(xiang),不可(ke)取(qu)兮(xi)(xi)。
待云之(zhi)散盡(jin),神光(guang)普(pu)照,霞(xia)光(guang)琉璃,方(fang)可(ke)睹神女(nv)之(zhi)仙身(shen)。萬丈之(zhi)刺破青天(tian)兮(xi),后(hou)世之(zhi)不可(ke)有也(ye);裊裊之(zhi)不可(ke)方(fang)物(wu)兮(xi),萬物(wu)皆朝(chao)拜也(ye)。感(gan)于此,俯身(shen)三叩矣。于是,卻不得(de)見神女(nv)芳容(rong),遂(sui)駕(jia)至終南之(zhi)翠(cui)華,已是傍兮(xi)。
于是(shi),峰(feng)頂(ding)見神女感焉,心思彷(pang)徨。其(qi)身豐(feng)神冶麗(li),浮翠流丹,粉(fen)藻其(qi)美(mei),豐(feng)姿盡展(zhan);其(qi)貌不(bu)施粉(fen)黛而顏色如(ru)朝霞映雪;其(qi)眉般般入畫(hua)卻又百樣難(nan)描,潔齒微露,若(ruo)瓠犀(xi),若(ruo)編貝(bei);脈(mo)脈(mo)含笑,秋波婉轉美(mei)如(ru)斯。恐巫山仙女之不(bu)及,洛水宓妃(fei)之不(bu)比(bi)。
于(yu)是(shi),斜陽歸山,萬(wan)物歸林,女神(shen)漸隱于(yu)天地(di),貌(mao)不可(ke)(ke)辨(bian)。故,吾亦歸乎南路。心悵惘而意(yi)神(shen)離,久盤桓(huan)而不可(ke)(ke)去。