《聞官軍收河(he)南河(he)北》是(shi)唐代詩(shi)(shi)(shi)人杜甫的(de)(de)詩(shi)(shi)(shi)作(zuo)(zuo)。此詩(shi)(shi)(shi)作(zuo)(zuo)于唐代宗廣德元年(763)春。當年正月史(shi)朝義自縊,安(an)史(shi)之亂結(jie)束。杜甫聽到這(zhe)消(xiao)息(xi),不禁驚(jing)喜(xi)欲狂,手舞足蹈,沖(chong)口唱出這(zhe)首(shou)詩(shi)(shi)(shi)。詩(shi)(shi)(shi)的(de)(de)前半部分(fen)寫(xie)初(chu)聞喜(xi)訊(xun)的(de)(de)驚(jing)喜(xi);后半部分(fen)寫(xie)詩(shi)(shi)(shi)人手舞足蹈做返(fan)鄉的(de)(de)準備(bei),凸顯(xian)了急于返(fan)回故(gu)鄉的(de)(de)歡快之情(qing)。全(quan)詩(shi)(shi)(shi)情(qing)感奔(ben)放,處處滲(shen)透著“喜(xi)”字,痛快淋漓地抒(shu)發了作(zuo)(zuo)者無限(xian)喜(xi)悅興(xing)奮的(de)(de)心情(qing)。因此被稱為杜甫“生平第(di)一(yi)快詩(shi)(shi)(shi)”。除(chu)第(di)一(yi)句敘事點題外,其余各句,都是(shi)抒(shu)發詩(shi)(shi)(shi)人忽聞勝(sheng)利(li)消(xiao)息(xi)之后的(de)(de)驚(jing)喜(xi)之情(qing)。詩(shi)(shi)(shi)人的(de)(de)思想感情(qing)出自胸臆,奔(ben)涌直(zhi)瀉。后六句都是(shi)對偶,但(dan)卻(que)明白(bai)自然像說話一(yi)般,有水(shui)到渠成之妙。
聞官軍收河(he)南河(he)北⑴
劍外忽(hu)傳收(shou)薊北⑵,初聞涕淚滿衣裳⑶。
卻看妻(qi)子愁何在⑷,漫卷(juan)詩書喜欲(yu)狂(kuang)⑸。
白日放歌須縱酒⑹,青春作伴好還鄉⑺。
即從(cong)巴峽穿(chuan)巫峽⑻,便(bian)下襄(xiang)陽向洛陽⑼。
⑴聞:聽(ting)說(shuo)。官軍:指唐朝軍隊。
⑵劍外:劍門(men)關以南,這(zhe)里指四川(chuan)。薊(ji)北:即河(he)北,泛指唐代幽(you)州(zhou)、薊(ji)州(zhou)一(yi)帶,是安史叛軍(jun)的根據地。
⑶涕(tì):眼淚。這(zhe)是(shi)痛定(ding)思痛、喜極(ji)而悲的眼淚。
⑷卻看(kan):回頭看(kan)。妻(qi)子(zi)(zi):妻(qi)子(zi)(zi)和孩子(zi)(zi)。愁(chou)何在:哪還有(you)一點的憂傷?愁(chou)已無影無蹤(zong)。
⑸漫卷(juǎn):胡亂地卷起。是說書(shu)也無(wu)心看了。喜(xi)欲(yu)狂(kuang):高興得簡直要發(fa)狂(kuang)。
⑹放歌:放聲高歌。須:應(ying)當。縱酒:開懷痛飲。
⑺青春:指明麗(li)的春天的景色。
⑻即:即刻。巫峽:長江(jiang)三(san)峽之一,因穿過(guo)巫山得名。
⑼便:就。襄陽(yang)(yang):今屬湖北。洛陽(yang)(yang):今屬河南。
劍門外(wai)忽傳收復薊北的消息(xi),初(chu)聞此事分(fen)外(wai)歡喜淚(lei)灑衣(yi)衫。
回頭看妻兒的(de)愁云頓時消散,隨便(bian)地(di)收拾起詩書欣喜若狂。
日(ri)頭照耀放聲高歌(ge)痛飲美(mei)酒(jiu),明媚(mei)春(chun)光陪伴著我返(fan)回故鄉(xiang)。
快快動身起程巴峽(xia)穿過巫峽(xia),我(wo)穿過了襄(xiang)陽后又直奔洛陽。
《聞(wen)官軍收河南河北》作(zuo)于唐代(dai)宗廣德(de)元(yuan)年(nian)(763)春天。寶應元(yuan)年(nian)(762)冬季,唐軍在洛陽(yang)附(fu)近(jin)的衡水打(da)了一(yi)個大(da)勝仗(zhang),收復(fu)了洛陽(yang)和鄭(今(jin)河南鄭州)、汴(今(jin)河南開封(feng))等州,叛軍頭領薛嵩、張忠志等紛紛投降。第二年(nian),史(shi)思明的兒子(zi)史(shi)朝義兵敗(bai)自縊(yi),其部(bu)將田承嗣、李懷(huai)仙等相繼投降,至此,持(chi)續(xu)八(ba)年(nian)之久的“安史(shi)之亂”宣告結束(shu)。杜甫是一(yi)個熱愛祖國而(er)又飽經喪亂的詩人,當(dang)時正流落在四川,聽聞(wen)這個大(da)快人心(xin)的消息后,欣喜若狂,遂走筆寫下這首(shou)詩。
杜甫(712—770),字子(zi)美,常自稱(cheng)(cheng)少(shao)陵野老。舉進士不第(di),曾任檢(jian)校工(gong)(gong)部(bu)員外郎,故(gu)世稱(cheng)(cheng)杜工(gong)(gong)部(bu)。是唐代最偉大的現實主義詩人(ren),宋以(yi)后被尊為“詩圣”,與(yu)李白并稱(cheng)(cheng)“李杜”。其詩大膽揭露當時社會矛(mao)盾,對窮苦人(ren)民寄予深切同情,內容深刻。許多(duo)優秀作(zuo)品,顯示(shi)了(le)唐代由盛轉衰的歷史過程,因被稱(cheng)(cheng)為“詩史”。在藝術上,善于運用各種詩歌形式(shi),尤長(chang)于律(lv)詩;風格多(duo)樣,而(er)以(yi)沉郁為主;語言精煉,具有(you)高度的表達能力。存(cun)詩一(yi)千四百多(duo)首,有(you)《杜工(gong)(gong)部(bu)集》。
杜甫在這(zhe)(zhe)首詩(shi)(shi)(shi)下(xia)(xia)自(zi)注(zhu):“余(yu)田園(yuan)在東(dong)京(jing)。”詩(shi)(shi)(shi)的(de)(de)主(zhu)題是(shi)(shi)抒(shu)寫忽聞(wen)叛(pan)亂(luan)已平的(de)(de)捷(jie)(jie)報,急(ji)于(yu)奔回(hui)老家(jia)的(de)(de)喜(xi)(xi)悅。“劍(jian)外忽傳收(shou)薊(ji)(ji)北(bei)”,起勢(shi)迅猛(meng),恰切(qie)(qie)地表(biao)現了(le)(le)捷(jie)(jie)報的(de)(de)突然。詩(shi)(shi)(shi)人(ren)多(duo)年(nian)飄(piao)泊(bo)“劍(jian)外”,備嘗艱苦,想(xiang)回(hui)故鄉而(er)(er)不(bu)可能,就(jiu)是(shi)(shi)由于(yu)“薊(ji)(ji)北(bei)”未收(shou),安史之(zhi)亂(luan)未平。如(ru)今“忽傳收(shou)薊(ji)(ji)北(bei)”,驚喜(xi)(xi)的(de)(de)洪流(liu),一(yi)下(xia)(xia)子沖(chong)開(kai)了(le)(le)郁積(ji)已久的(de)(de)情感(gan)(gan)閘門,令(ling)詩(shi)(shi)(shi)人(ren)心中濤翻浪涌。“初聞(wen)涕淚滿(man)衣裳”,“初聞(wen)”緊承(cheng)“忽傳”,“忽傳”表(biao)現捷(jie)(jie)報來(lai)得(de)太突然,“涕淚滿(man)衣裳”則以(yi)形(xing)傳神,表(biao)現突然傳來(lai)的(de)(de)捷(jie)(jie)報在“初聞(wen)”的(de)(de)一(yi)剎那所激(ji)發的(de)(de)感(gan)(gan)情波(bo)濤,這(zhe)(zhe)是(shi)(shi)喜(xi)(xi)極而(er)(er)悲(bei)(bei)、悲(bei)(bei)喜(xi)(xi)交集(ji)的(de)(de)真實表(biao)現。“薊(ji)(ji)北(bei)”已收(shou),戰亂(luan)將(jiang)息(xi),乾坤(kun)瘡痍(yi)、黎民疾苦,都將(jiang)得(de)到(dao)療救,詩(shi)(shi)(shi)人(ren)顛(dian)沛流(liu)離、感(gan)(gan)時恨別的(de)(de)苦日子,總算熬過來(lai)了(le)(le)。然而(er)(er)痛定思痛,詩(shi)(shi)(shi)人(ren)回(hui)想(xiang)八年(nian)來(lai)熬過的(de)(de)重(zhong)重(zhong)苦難,又不(bu)禁悲(bei)(bei)從中來(lai),無(wu)法(fa)(fa)壓(ya)抑(yi)。可是(shi)(shi),這(zhe)(zhe)一(yi)場浩劫,終于(yu)像噩夢(meng)一(yi)般過去了(le)(le),詩(shi)(shi)(shi)人(ren)可以(yi)返回(hui)故鄉了(le)(le),人(ren)們(men)將(jiang)開(kai)始新的(de)(de)生活(huo),于(yu)是(shi)(shi)又轉悲(bei)(bei)為喜(xi)(xi),喜(xi)(xi)不(bu)自(zi)勝(sheng)。這(zhe)(zhe)“初聞(wen)”捷(jie)(jie)報之(zhi)時的(de)(de)心理變化(hua)、復雜感(gan)(gan)情,如(ru)果用(yong)散文的(de)(de)寫法(fa)(fa),必需很多(duo)筆(bi)墨,而(er)(er)詩(shi)(shi)(shi)人(ren)只用(yong)“涕淚滿(man)衣裳”五個字作(zuo)形(xing)象的(de)(de)描繪,就(jiu)足以(yi)概括這(zhe)(zhe)一(yi)切(qie)(qie)。
頷聯以轉作(zuo)承,落腳于“喜欲狂”,這(zhe)是(shi)驚喜的更高峰。“卻看妻子”“漫卷詩(shi)(shi)(shi)書(shu)(shu)”,這(zhe)是(shi)兩個(ge)連(lian)續性的動作(zuo),帶(dai)有(you)一定的因果(guo)關系。當詩(shi)(shi)(shi)人(ren)悲喜交集,“涕淚滿衣裳”之時,自然想到多(duo)年(nian)來同受(shou)苦難(nan)的妻子兒女(nv)。“卻看”就是(shi)“回(hui)頭(tou)看”。“回(hui)頭(tou)看”這(zhe)個(ge)動作(zuo)極(ji)富意蘊,詩(shi)(shi)(shi)人(ren)似乎想向家人(ren)說些什么(me),但又不知從何(he)說起。其實,無(wu)需說什么(me)了,多(duo)年(nian)籠罩全家的愁云不知跑到哪(na)兒去了,親人(ren)們(men)都不再是(shi)愁眉苦臉,而是(shi)笑逐顏開(kai),喜氣洋(yang)洋(yang)。親人(ren)的喜反轉來增加了詩(shi)(shi)(shi)人(ren)的喜,詩(shi)(shi)(shi)人(ren)再也無(wu)心伏(fu)案(an)了,隨(sui)手卷起詩(shi)(shi)(shi)書(shu)(shu),大家同享勝利的歡樂。
“白日放歌須縱酒,青(qing)春作(zuo)伴好(hao)還(huan)鄉(xiang)”一(yi)聯,就(jiu)(jiu)“喜欲狂”作(zuo)進一(yi)步抒寫(xie)。“白日”,指晴朗(lang)的日子,點出人已到了老(lao)年(nian)。老(lao)年(nian)人難得“放歌”,也(ye)不宜(yi)“縱酒”;如今既(ji)要“放歌”,還(huan)須“縱酒”,正(zheng)是“喜欲狂”的具(ju)體表現。這句(ju)寫(xie)“狂”態(tai),下句(ju)則寫(xie)“狂”想。“青(qing)春”指春天的景物(wu),春天已經來臨(lin),在(zai)鳥語花(hua)香中與(yu)妻子兒(er)女們“作(zuo)伴”,正(zheng)好(hao)“還(huan)鄉(xiang)”。詩人想到這里,自然就(jiu)(jiu)會“喜欲狂”了。
尾(wei)聯(lian)寫(xie)詩人(ren)“青春作伴好還鄉”的(de)(de)狂想(xiang),身(shen)在(zai)梓(zi)州(治今四川三臺),而(er)彈指(zhi)之(zhi)間(jian),心已(yi)(yi)回到(dao)故鄉。詩人(ren)的(de)(de)驚喜達到(dao)高潮(chao),全詩也至此(ci)結(jie)束。這一聯(lian),包涵四個(ge)(ge)地(di)名。“巴峽(xia)”與(yu)“巫(wu)峽(xia)”,“襄陽(yang)”與(yu)“洛陽(yang)”,既各(ge)自對(dui)偶(ou)(句(ju)內對(dui)),又前(qian)(qian)后對(dui)偶(ou),形成(cheng)工整的(de)(de)地(di)名對(dui);而(er)用(yong)(yong)“即(ji)從(cong)(cong)”“便(bian)下(xia)”綰(wan)合,兩句(ju)緊連,一氣貫注,又是活潑流(liu)走(zou)的(de)(de)流(liu)水對(dui)。再加上“穿(chuan)”“向(xiang)”的(de)(de)動態與(yu)兩“峽(xia)”兩“陽(yang)”的(de)(de)重復,文勢、音調(diao),迅(xun)急有如閃(shan)電,準(zhun)確地(di)表現(xian)了詩人(ren)想(xiang)象的(de)(de)飛(fei)馳(chi)。“巴峽(xia)”“巫(wu)峽(xia)”“襄陽(yang)”“洛陽(yang)”,這四個(ge)(ge)地(di)方(fang)之(zhi)間(jian)都(dou)有很漫長的(de)(de)距離(li),而(er)一用(yong)(yong)“即(ji)從(cong)(cong)”“穿(chuan)”“便(bian)下(xia)”“向(xiang)”貫串(chuan)起來(lai),就出現(xian)了“即(ji)從(cong)(cong)巴峽(xia)穿(chuan)巫(wu)峽(xia),便(bian)下(xia)襄陽(yang)向(xiang)洛陽(yang)”的(de)(de)疾速飛(fei)馳(chi)的(de)(de)畫面,一個(ge)(ge)接一個(ge)(ge)地(di)從(cong)(cong)讀(du)者眼前(qian)(qian)一閃(shan)而(er)過。這里(li)需(xu)要指(zhi)出的(de)(de)是:詩人(ren)既展(zhan)示(shi)想(xiang)象,又描繪實(shi)境。從(cong)(cong)“巴峽(xia)”到(dao)“巫(wu)峽(xia)”,峽(xia)險而(er)窄,舟行如梭,所以(yi)用(yong)(yong)“穿(chuan)”;出“巫(wu)峽(xia)”到(dao)“襄陽(yang)”,順流(liu)急駛,所以(yi)用(yong)(yong)“下(xia)”;從(cong)(cong)“襄陽(yang)”到(dao)“洛陽(yang)”,已(yi)(yi)換陸路,所以(yi)用(yong)(yong)“向(xiang)”,用(yong)(yong)字高度準(zhun)確。
全詩(shi)(shi)感情奔放(fang),痛快淋漓地抒發了(le)作者無比喜悅的心情。后代詩(shi)(shi)論家(jia)都極為推(tui)崇此詩(shi)(shi),浦起(qi)龍贊其為杜甫“生平第(di)一首快詩(shi)(shi)也”(《讀(du)杜心解》)。
此詩除第一句(ju)敘事點題外,其余(yu)各句(ju),都是(shi)抒發詩人忽(hu)聞勝(sheng)利(li)消(xiao)息(xi)之后的驚(jing)喜之情(qing)。詩人的思想感情(qing)出自胸臆,奔涌直(zhi)瀉。
宋(song)代范溫《潛溪詩眼》:古人(ren)(ren)律詩亦是一片文章,語或似無倫次,而(er)意若貫珠(zhu)……“劍外忽(hu)傳收(shou)薊(ji)北,初聞(wen)涕淚滿衣裳。”夫(fu)人(ren)(ren)感極則悲,悲定而(er)后喜。忽(hu)聞(wen)大(da)盜之(zhi)(zhi)(zhi)平,喜唐室復見太平,顧視妻子(zi),知免(mian)流(liu)(liu)離,故曰“卻看妻子(zi)愁(chou)何在”;其喜之(zhi)(zhi)(zhi)至也,不(bu)知手之(zhi)(zhi)(zhi)舞之(zhi)(zhi)(zhi),足之(zhi)(zhi)(zhi)蹈之(zhi)(zhi)(zhi),故曰“漫展(zhan)詩書喜欲狂”;從(cong)此有樂生(sheng)之(zhi)(zhi)(zhi)心,故曰“白日放歌須縱(zong)酒(jiu)”;于是率(lv)中原流(liu)(liu)寓之(zhi)(zhi)(zhi)人(ren)(ren)同(tong)歸(gui),以(yi)青(qing)春和(he)暖之(zhi)(zhi)(zhi)時即路(lu),故曰“青(qing)春作伴好(hao)還鄉”。言其道(dao)涂則曰“欲從(cong)巴峽穿巫峽”,言其所歸(gui)則曰“便(bian)下襄陽到洛陽”此蓋曲盡(jin)一時之(zhi)(zhi)(zhi)意,愜當眾(zhong)人(ren)(ren)之(zhi)(zhi)(zhi)情,通暢而(er)有條理,如(ru)辯士之(zhi)(zhi)(zhi)語言也。
明代胡應麟《詩藪》:老(lao)杜好句中(zhong)迭用字,惟(wei)“落花游(you)絲”妙極。此外,如……“便下襄陽向洛陽”之類(lei),頗令人厭。
明代王嗣奭《杜臆》:說喜(xi)(xi)者云喜(xi)(xi)躍(yue),此詩無(wu)(wu)一(yi)字非喜(xi)(xi),無(wu)(wu)一(yi)字不躍(yue)。其喜(xi)(xi)在“還鄉”,而最妙在束語直寫還鄉之路(lu),他人決不敢(gan)道。
明末清初黃(huang)周星《唐詩快》:寫出意外驚喜(xi)之況,有如長比放流,駿馬注坡(po),直(zhi)是一往奔騰,不可收拾。
明末清初(chu)黃(huang)生《杜(du)詩說》:杜(du)詩強半言(yan)愁(chou),其言(yan)喜(xi)者,惟《寄(ji)弟》數(shu)首,及此作而(er)已。言(yan)愁(chou)者使人(ren)對(dui)之(zhi)(zhi)(zhi)欲哭,言(yan)喜(xi)者使人(ren)對(dui)之(zhi)(zhi)(zhi)欲笑。蓋能(neng)以其性情,達(da)之(zhi)(zhi)(zhi)紙(zhi)墨,而(er)后人(ren)之(zhi)(zhi)(zhi)性情,類(lei)為之(zhi)(zhi)(zhi)感動故也(ye)。使舍此而(er)徒討論其格調,剽(piao)擬其字句,抑(yi)末矣。
明末(mo)清初金人瑞《杜詩(shi)(shi)解(jie)》:“愁(chou)何在(zai)(zai)(zai)”妙。平(ping)日(ri)我雖(sui)不在(zai)(zai)(zai)妻子面前(qian)愁(chou),妻子卻偏要在(zai)(zai)(zai)我面前(qian)愁(chou),一切攢眉淚眼之狀,甚是難看。“漫卷詩(shi)(shi)書”妙,身(shen)在(zai)(zai)(zai)劍外,惟以詩(shi)(shi)書消遣(qian)過日(ri),心卻不在(zai)(zai)(zai)詩(shi)(shi)書上。
清(qing)代何焯《義(yi)門(men)讀書記》:如龍(long)。二(er)泉云:后半(ban)喜之極,故言(yan)之澤(ze)。
清代查(cha)慎行《初白庵詩評》:由(you)淺入深,句法相生,自(zi)首至尾,一(yi)氣貫注,似此章法,香(xiang)山(shan)以外(wai)罕有其(qi)匹。
清代仇兆鰲《杜(du)少陵集詳注(zhu)》:此詩句句有喜(xi)躍意,一氣流注(zhu),而曲折盡情,絕無妝點,愈樸愈真,他人(ren)決(jue)不能道。
清代仇(chou)兆鰲《杜詩(shi)詳注(zhu)》:顧宸曰(yue):杜詩(shi)之妙,有(you)以(yi)命意勝者,有(you)以(yi)篇(pian)法勝者,有(you)以(yi)俚質勝者,有(you)以(yi)倉卒(zu)造狀勝者。此(ci)詩(shi)之“忽傳”“初聞(wen)”“卻看”“漫卷”“即從”“便下”,于倉卒(zu)間(jian),寫出(chu)欲(yu)歌欲(yu)哭之狀,使人(ren)千載如見。朱瀚曰(yue):“涕淚”,為(wei)收河(he)(he)北;狂喜,為(wei)收河(he)(he)南。此(ci)通章關鍵也。而河(he)(he)北則先點(dian)后(hou)發,河(he)(he)南則先發后(hou)點(dian),詳略頓(dun)挫,筆如游龍。又(you)地名凡六(liu)見,主賓虛實,累(lei)累(lei)如貫珠,真善(shan)于將多者。
清(qing)代張謙宜(yi)《繭齋詩談》:一氣如注,并異(yi)日(ri)歸程一齊(qi)算(suan)出,神(shen)理如生(sheng),古今(jin)絕(jue)唱也(ye)。
清高(gao)宗敕編《唐宋詩醇》:驚喜溢于字句(ju)之外,故其為詩,一氣(qi)呵成,法極(ji)無跡(ji)。末聯撒(sa)手空行,如懶(lan)殘履(lv)衡(heng)岳之石,旋轉而下,非有伯昏(hun)瞀人之氣(qi)者不能也(ye)。
清代沈德潛《唐詩別裁》:一氣流注,不見句法(fa)字法(fa)之(zhi)(zhi)跡。對結自(zi)是落句、故收(shou)得住。若(ruo)他(ta)人為之(zhi)(zhi),仍是中(zhong)間(jian)對偶,便無氣力。
清代浦起龍《讀杜心解》:八句(ju)詩,其疾如飛。題事只一句(ju),余俱(ju)寫情(qing)。得力(li)全在次句(ju)。于情(qing)理,妙在逼真,于文(wen)勢,妙在反振。三、四,以轉(zhuan)作承,第(di)五,乃能緩(huan)受,第(di)六,上下引脈(mo),七、八,緊(jin)申“還鄉”,生平第(di)一首快詩也。
清代楊倫《杜詩鏡銓》:結(jie)聯,毛西河云,即(ji)實(shi)從歸途(tu)一直(zhi)快(kuai)數作(zuo)結(jie),大奇。且(qie)兩(liang)(liang)“峽(xia)”兩(liang)(liang)“陽”作(zuo)跌宕句,律法又變。
清(qing)代盧麰(mou)、王(wang)溥(pu)《聞鶴軒初(chu)盛(sheng)唐近體(ti)讀(du)本(ben)》:陳德公(gong)曰:所謂狂喜(xi),其中生(sheng)氣(qi)莽(mang)溢行間,結二尤(you)見踴躍如鶩(mu)。作詩有氣(qi),豈(qi)在字句爭妍?
清代盧(lu)德水《讀杜私言》:“劍(jian)外忽(hu)傳收(shou)薊北,初聞涕(ti)淚滿衣裳”,純(chun)用倒裝,在起(qi)手猶(you)難。
清代劉濬《杜(du)詩集(ji)評》:李因篤云:轉(zhuan)宕有(you)神(shen),縱橫自得,深(shen)情老(lao)致,此(ci)為(wei)七律絕頂之(zhi)篇(pian)。律詩中當帶古(gu)意,乃致神(shen)境。然崔顥《黃鶴樓》以散為(wei)古(gu),公此(ci)篇(pian)以整為(wei)古(gu),較崔作更難。
清代施(shi)補華(hua)《峴傭說詩》:“劍外(wai)忽傳(chuan)收薊北(bei)”,今人動(dong)筆(bi),便接(jie)“喜欲狂”矣。忽拗一筆(bi)云:“初聞涕淚滿衣裳”,以曲取勢。活動(dong)在“初聞”兩(liang)字(zi),從“初聞”轉出“卻看”,從“卻看”轉出“漫(man)卷(juan)”,才(cai)到(dao)喜得“還(huan)鄉(xiang)”正面,又不遽接(jie)“還(huan)鄉(xiang)”,用“白首放歌”一句墊之(zhi),然(ran)后轉到(dao)“還(huan)鄉(xiang)”。收筆(bi)“巴峽穿巫峽”,“襄陽(yang)下洛陽(yang)”,正說還(huan)鄉(xiang)矣,又恐通(tong)首太流(liu)利,作對句鎖之(zhi)。即走(zou)即守,再三讀之(zhi),思之(zhi),可悟俯仰用筆(bi)之(zhi)妙(miao)。
清代譚(tan)宗《近體秋陽》:白首不能(neng)放歌(ge),要(yao)須(xu)縱(zong)酒而(er)歌(ge),還鄉(xiang)無人(ren)作(zuo)伴,聊(liao)請青春相伴,對(dui)法整而(er)亂,亂而(er)整(“還鄉(xiang)”句下)。一氣注下,格律(lv)清異。
清代黃(huang)克纘、衛(wei)一(yi)鳳《全唐風雅(ya)》:寫喜意真切,愈樸而近(jin)(“漫(man)卷詩書”句(ju)下)。自然(ran)是喜意流(liu)動得人,結復何等自然(ran)。喜愿之極,誠有如此,他語不足易也。